Empforce is jarig!

/in , /door

Het roer moest om!

Een jaar geleden kondigde ik aan dat ik mijn dromen na ging jagen. Starten als ondernemer. Om mijn werk te kunnen doen op mijn manier. Een spannend besluit. Ik moest zekerheden loslaten. Aan de andere kant. Als het je dagelijkse werk is om mensen in hun kracht te zetten. En ze te vertellen dat ze vooral moeten doen wat ze arbeidskracht en werkplezier geeft. Dan moet je daar zelf ook naar handelen! Tijd dus dat het roer omging.

Ik heb een missie: Samen aan de slag voor meer empowerment!

Voor mij was daarin belangrijk dat ik vooral graag wilde doen wat energie geeft. Vanuit mijn eigen visie. Met persoonlijke aandacht. En met een flinke dosis positieve energie. Waarbij ik de ruimte kan nemen me te verdiepen in de mensen die ik spreek. Hun verhaal te horen. En vooral, in onzekere tijden, naast ze te staan. Om inzicht te geven en stappen te kunnen zetten in hun persoonlijke ontwikkeling.

Dat ik dat niet alleen met werknemers doe. Is het afgelopen jaar wel gebleken. Ik heb bij veel mooie bedrijven een kijkje in de keuken mogen nemen. Waarbij ik het vertrouwen heb gekregen om dichtbij te komen. Doordat werkgevers zich kwetsbaar opstelden. En ook zelf bereidt waren te veranderen.

Dank, dank, dank!

Vandaag wil ik vooral terugkijken op het afgelopen jaar. Genieten van het succes van Empforce! En bovenal iedereen bedanken voor het vertrouwen dat ze mij het afgelopen jaar hebben gegeven. Mijn opdrachtgevers. Die trouw en loyaal zijn. Hun werknemers. Die zich openstellen. En mij vertrouwen in de gesprekken die we hebben.

Mijn familie en vrienden. Die ieder op hun eigen manier, vanuit hun eigen kracht, mij hebben geholpen mijn droom na te jagen. Een klankbord waren. Teksten voor mijn website meelazen. Maar ook zorgden voor de nodige ontspanning. Want balans, is en blijft het sleutelwoord voor mij. Dank, ook bovenal voor mijn prachtige gezin. Mijn jongens. Die zodra ik thuis kom zorgen dat ik ontspan. En Tim. Mijn alles. Die mij de ruimte geeft om mijzelf te ontwikkelen. Die mij altijd steunt in wat ik doe. Die onvoorwaardelijk achter mij staat, in al mijn ideeën. En die mij vertrouwen geeft. In mij gelooft!

Op naar de toekomst!

Met deze mooie basis, kan ik niet anders dan uitkijken naar wat komen gaat. Mijn hoofd loopt over van ideeën en kansen. En er lopen diverse contacten voor mooie opdrachten en samenwerkingen. Ik kijk dan ook met enorm veel plezier en energie uit naar wat er nog meer komen gaat.

Carpe Diem!

/in , , , /door

Een idyllisch plaatje, maar de werkelijkheid is pikzwart!

Ken je dat? Dat je in je werk in contact komt met iemand die je raakt. Wiens verhaal je bij blijft? Nog niet zo lang geleden werd ik gevraagd voor een arbeidsdeskundig onderzoek. De werkgever belde me en vroeg me, ondanks dat we de onderzoeken tegenwoordig op afstand doen i.v.m. Corona, om deze keer een uitzondering te maken. Werkgever vond het lastig onder woorden te brengen, maar het leek hem beter dat ik de werkneemster zou zien. Natuurlijk maak ik daar graag een uitzondering voor.

Op een zonnige middag bezoek ik haar thuis. In de tuin spelen twee kleine kinderen. Ze spelen in hun zandbak, zijn vrolijk en gillen het uit van de pret. In de serre van de woning spreek ik met de werkneemster en haar man. Of eigenlijk met haar man, want zelf is zij wel fysiek aanwezig. Toch merk ik dat ze er met haar hoofd niet bij is. Ze is teruggetrokken en lijkt niet in het nu te zijn. De man vertelt mij over hun leven samen. Ze hebben mooie momenten gekend. Maar zijn vrouw kent ook diepe dalen. Deze dalen lijken steeds dieper te worden en langer te duren. Haar man maakt zich zorgen, ik zie tranen in zijn ogen.

‘Mama, is een beetje ziek. Ze vindt het moeilijk om te lachen.’

Het dochtertje van het stel komt bij ons. Ze kruipt bij haar moeder op schoot. Ze gaat tegen haar moeder aanliggen en slaat haar armpjes om haar moeder heen. Ze kijkt op en trekt gekke bekken, ze wil haar moeder duidelijk opvrolijken. Ze kijkt me aan en zegt: ‘Mama, is een beetje ziek. Ze vindt het moeilijk om te lachen.’

We besluiten een vervroegde IVA aan te vragen

Dat haar man zich zorgen maakt begrijp ik. Uit de stukken van de bedrijfsarts blijkt dat er forse beperkingen zijn in het persoonlijk en sociaal functioneren. Met andere woorden, hij ziet geen mogelijkheden voor werkneemster om haar werkzaamheden uit te voeren. Hij geeft zelf aan dat het ziektebeeld chronisch is en er geen kans is op herstel. Hij benoemt dat er grote kans is dat zij in aanmerking komt voor een vervroegde IVA uitkering. De bedrijfsarts heeft al verteld wat dit betekent en het stel zou graag deze stap willen zetten. Aan mij de taak hen daarin te begeleiden en in het arbeidsdeskundig rapport ook de bevindingen van de bedrijfsarts te onderbouwen vanuit mijn arbeidsdeskundige visie.

De rust waarnaar ze zocht, heeft ze nu gevonden

Na het gesprek met werkneemster en haar man rijd ik terug naar huis. De aanvraag is gedaan. Nu is het wachten op een reactie vanuit het UWV. Na enige tijd komt er reactie. De verzekeringsarts kijkt mee en kan zich vinden in de bevindingen van de bedrijfsarts. Omdat ik als contactpersoon ben aangemerkt, word ik gebeld door het UWV, de vervroegde IVA wordt toegekend. ’s Middags bel ik met de man van werkneemster, om hen dit nieuws te vertellen. Hij neemt op, is verdrietig en voor ik hem het nieuws kan vertellen, vertelt hij mij dat zijn vrouw twee dagen geleden uit het leven is gestapt… Deze keer was het dal te diep, ze kwam er niet meer uit en was op zoek naar rust. Die heeft zij gevonden.

1000 vragen schieten door mijn hoofd, ik vind de antwoorden niet

Als ik ophang ben ik stil. Dit is niet de eerste keer dat ik vanuit mijn werk met dit soort situaties te maken krijg, maar toch raakt het me elke keer weer. Ik heb enorm fijn en dankbaar werk. En ik merk dat ik vaak wat kan betekenen voor iemand. Maar op dit soort momenten voel ik me machteloos. Mijn emoties schieten alle kanten op. Denk aan die zomermiddag bij hun in de tuin. Ik zie het prachtige gezin, haar man, haar kindjes, ze moeten verder zonder vrouw en moeder. Hoe kan je dat in de steek laten? Heb ik iets gemist? Had ik dit kunnen voorkomen? Wat moet ze zich eenzaam hebben gevoeld. Machteloos! 1000 vragen schieten door mijn hoofd. Rationeel weet ik dat dit haar eigen besluit is geweest. Dat deze vrouw heel ziek was. Dat haar ziekte heeft gemaakt dat zij er niet meer is.

Het maakt me verdrietig, het liefst pak ik ze vast en schud ik ze wakker

’s Avonds lig ik in bad, even een momentje voor mijzelf. Mijn gedachten verzetten. Het lijkt wel bijzonder toeval. Ik heb het nieuwe magazine van Jan. Hun jubileum nummer, met persoonlijke interviews met de naasten van Antonie Kamerling. Het is bijna 10 jaar geleden dat zij afscheid van hem namen. Het was eveneens een zonnige dag, in oktober. Ik weet het nog, ik reed terug naar huis na een dag opleiding. Mijn opleiding tot arbeidsdeskundige. Op de radio hoor ik het bericht. In het magazine staan hun persoonlijke verhalen over hun verlies, ze raken me. Het verdriet, de onmacht, maar ook de dankbaarheid voor de jaren die zij samen hebben gehad. De dierbare herinneringen. Wat is het krachtig dat je ook dat kan zien. In mijn werk, maar ook privé lijkt het wel of ik vaker te maken krijgen met mensen die worstelen met het leven. Geen uitweg meer zien. En op zoek zijn naar rust. Het maakt me verdrietig, het liefst pak ik ze vast en schud ik ze wakker. Maar ik weet dat het niet zo simpel is.

Ik aai ze over hun hoofd en geef ze een kus

Voor ik naar bed ga, loop ik langs mijn eigen kleine jongens. Ik aai ze over hun hoofd en geef ze een kus. In bed realiseer ik me nog maar weer eens hoe belangrijk het is in het moment te leven. We leven momenteel in een onzekere tijd. Mensen verliezen hun baan. Ondernemers zien hun bedrijf kapot gaan. Er zijn zorgen over onze gezondheid. Het doet me des te meer beseffen om te koesteren wat je hebt. Hoe belangrijk je gezondheid is en alles bepalend kan zijn in het leven. Dat dat maakt dat ik kan genieten van mijn mooie gezin. Hoe dankbaar mijn werk is. Ik zie veel mensen met gezondheidsklachten voor wie de toekomst onzeker is. Onzekerheid of zij terug kunnen keren in hun eigen werk. Onzekerheid over hun financiële situatie. Onzekerheid over wat de toekomst brengt. Al 10 jaar lang, kan ik mensen een hand reiken. Door te zorgen voor duidelijkheid in een onzekere tijd. Hun verhaal te horen.

Doe je met mij mee? Laten we de dag plukken!

Laten we af en toe wat meer om eens heen kijken. Genieten van het hier en nu. De kleine dingen in het leven koesteren. Dat valt echt niet altijd mee. Maar laten we met elkaar proberen niet achteraf spijt te hebben. Door maar bezig te zijn geweest met alleen maar meer willen. Of later. Want wat als er geen later is? Ik heb met mijzelf een afspraak gemaakt, dit als doel te stellen. Doe jij met mij mee? Carpe Diem!

Denk je zelf aan zelfmoord? Heb je hulp nodig? Of wil je een dierbare helpen? Bel dan geheel anoniem en vertrouwelijk met de zorgprofessionals van de zelfmoordpreventielijn 113, of bel gratis 0800-0113.

Weet wat je waard bent!

/in , , /door

Mijn werkgever ziet niet wat ik allemaal doe, ik word niet gewaardeerd…

Met regelmaat hoor ik een werknemer dit zeggen. Of een werkgever geeft aan dat ze iemand hebben aangenomen met hoge verwachtingen, maar het komt er niet uit. Vaak, als ik dan vraag of ze daarover met elkaar gesproken hebben is het antwoord nee. Zonde! Want door niet met elkaar in gesprek te gaan ontstaat er onbegrip. Bij een werknemer het gevoel dat hij niet gezien wordt. Bij een werkgever het gevoel van een mismatch. En 9 van de 10 keer is dat helemaal niet het geval.

Wat ben je waard?

Vaak zie ik dat een werknemer niet volledig op zijn plek zit. Of in de juiste rol. Laten we minder naar vacature teksten kijken, maar meer naar de persoon erachter. En de team waarin deze werkt. En vooral focussen op iemands kwaliteiten, waar iemand goed in is. Van een 9, maak je snel een 10. Maar van een magere 5 een kleine 6 maken is veel lastiger. En vaak geeft dat veel minder arbeidskracht en minder werkplezier. Wellicht dat een collega juist floreert in de taak die deze werknemer minder kan. Laten we dan kijken of daar een win-win situatie te creëren valt. En elke werknemer op de juiste waarde te schatten.

Beste werkgever, je hebt een schat aan parels in huis!

Durf als werkgever eens verder te kijken. Misschien is deze werknemer niet de leidinggevende die je verwacht had. Maar wel een goede leermeester op de inhoud. Toen deze werknemer immers je planner was, was hij een voorbeeld voor de rest. De beste in zijn soort. Sterker nog, zo zou je er nog wel 10 willen hebben. Maar nu hij leidinggevende is van de binnendienst komt het er niet uit. Weet hij de rest niet mee te krijgen en te enthousiasmeren. Wellicht logisch, als je bedenkt dat als planner je hele andere skills en vaardigheden nodig hebt, dan als leidinggevende. Maar door zijn enthousiasme in zijn rol als planner en zijn vakkennis, kan hij wel degelijk een voorbeeld zijn voor zijn collega’s. En vanuit die kracht enthousiasmeren en de rest meekrijgen. Laat al die leidinggevende taken vooral bij iemand liggen met goede leidinggevende skills. Dan weet je van 2 medewerkers pareltjes te maken! Met elf Messi’s maak je immers ook geen sterrenteam en op doel zet je hem ook niet in zijn kracht.

Weet wat je waard bent!

Onlangs kwam ik de volgende tekst tegen. Het is voor mij beeldend van hoe ik graag naar werknemers kijk en daarmee naar uw organisatie:

Voordat hij overleed, zei een vader tegen zijn zoon: “Hier heb je mijn horloge, die mijn vader op zijn beurt aan mij gaf. Het is bijna 200 jaar oud. Maar voordat ik het aan je geef, wil ik dat je naar de juwelier gaat. Vertel ze dat ik het wil verkopen, en kijk hoeveel ze ervoor bieden.”

De zoon ging naar de juwelier, kwam terug bij zijn vader, en zei: “Ze boden €150 omdat het zo oud is.”
De vader zei: “Ga naar het pandjeshuis, en vraag hoeveel zij ervoor willen geven.“
De zoon ging naar het pandjeshuis en kwam weer terug: “Zij boden slecht €10 omdat het zo versleten is.”

De vader vroeg zijn zoon om naar het museum te gaan en hen het horloge te laten zien.
Hij ging naar het museum, kwam terug en riep vol blijdschap: “De curator kon zijn ogen niet geloven en bood €100.000, om dit zeldzame stuk toe te kunnen voegen aan hun antieke collectie.”

De vader zei: “Ik wilde je laten zien dat de juiste plek en de juiste mensen, jou de juiste waarde zullen geven. Zorg dat je niet jezelf verliest op de verkeerde plek, en word niet boos als je niet gewaardeerd wordt. Diegenen die jouw waarde zien, zullen jouw waarde erkennen. Maar, blijf niet op een plek waar niemand jouw échte waarde inziet.”

Auteur onbekend

Worstel jij als werknemer om je waarde te uiten? Of wil jij als werkgever eens samen van gedachten wisselen hoe je de parels in je bedrijf kan ontdekken? Ik kijk graag met jullie mee!

In galop naar persoonlijke en professionele ontwikkeling

/in , , /door

Even geen kantoor. Maar de paardenbak in!

Achter de rook van Rotterdam airport, rijd ik over een landweggetje naar één van haar werklocaties. Door de weilanden, gevuld met jonge kalfjes, rijd ik het erf op. Vanmiddag mocht ik samen met de collega’s uit mijn OT groep op bezoek bij Valerie en haar paard. Ik ken Valerie uit haar tijd als re-integratieconsulent. Afgelopen mei gooide zij het roer om. Een vrouw naar mijn hart. Doen wat energie geeft! Doen wat je echt werkplezier op levert! Je hart volgen! Super spannend, maar wat pakt ze het goed en professioneel op.

Het paard helpt je te ontspannen, in balans te komen en confronteert!

Doormiddel van haar paard geeft zij coaching. Paardencoaching dus! Dat klinkt misschien spannend, maar dat is het helemaal niet. Tijdens een workshop heeft zij ons laten zien hoe ze te werk gaat. Maar vooral hoe het paard reageert en effectief is in het spiegelen van jouzelf. Een paard is namelijk een kudde dier. Samen met het paard ga jij in een afgebakend gebied. Je wordt gelijk aan het paard en onderdeel van zijn kudde. Het paard voelt of je gespannen bent. Of uit balans. Of je een arm om je schouder nodig hebt… of in dit geval een paardenhoofd op je schouder. Valerie leest het paard. Hoe reageert het op jou? Ze stelt op basis daarvan vragen en weet daarmee snel tot de kern door te dringen. Kan je je bij een ‘gewone’ coach misschien verschuilen, omdat jij jezelf niet helemaal bloot geeft. Dat lukt je bij een paard niet. Mega confronterend, maar wat waardevol!

Zelf groeien. Of samen met je team?

Valerie geeft coachingssessie individueel of voor teams. Zij is er voor de hoger opgeleide (young) professional die de regie wil houden over zijn of haar persoonlijke en professionele ontwikkeling. Zij coacht bij onderwerpen als het voorkomen of herstellen van een overspannenheid of burn-out, keuzestress, vitaliteit en zingeving. En zet daarbij als effectief hulpmiddel paarden in.

Op naar persoonlijk geluk!

Na een coachtraject bij haar heb je jezelf beter leren kennen en begrijpen. Je ervaart meer rust en ontspanning. Je bent succesvoller in je werk en gelukkiger. Regelmatig geeft zij open dagen, zodat je kennis kan maken met haar. En haar paard! Ik kan het je van harte aanbevelen om kennis te gaan maken. Dat kan natuurlijk ook door een kijkje te nemen op haar website: www.vevecoaching.nl

Valerie, bedankt voor de heerlijke, inspirerende middag! Veel succes met je mooie bedrijf!

Voorwaarts!

/in , /door

Abraham Maslow schreef ooit: ‘Je maakt of een stap voorwaarts naar persoonlijke groei, of een stap terug naar veiligheid.’ Er zijn momenten dat die veiligheid een bewuste keus is. Maar er komt een moment dat het goed is toch de stap voorwaarts te zetten. Ik heb jullie vaak verteld over mijn visie op duurzame inzetbaarheid en het beste uit jezelf halen. Graag neem ik jullie mee in mijn eigen wereld. In mijn allerlaatste blog voor Assist Verzuim.

IK BEN TROTS OP MIJN JAREN BIJ ASSIST VERZUIM

Ambities? Die heb ik! En ik heb ze gedeeld. Dat is de afgelopen jaren bij Assist Verzuim ook wel gebleken. Kansen? Die heb ik gekregen. Binnen Assist Verzuim heb ik veel mogen zien, doen en ervaren. Ik ben werkzaam geweest in diverse rollen. Eerst meer vanuit kantoor als operationeel manager. Daarna in de mooie rol van accountmanager. Al die jaren heb ik daarnaast mijn arbeidsdeskundige werk uitgevoerd. Ik heb trainingen mogen verzorgen. En ben onderdeel geweest van het managementteam. Daarin hebben we samen gewerkt aan de missie en visie van het bedrijf en hebben daar invulling aan gegeven. Ik heb met enorm veel passie gewerkt binnen deze mooie organisatie.

WAT IS ER VEEL GEBEURD

Assist Verzuim heeft zich ontwikkeld. En ik ook. Niet alleen professioneel zijn er ontwikkelingen geweest. Ook privé. Ik vond de liefde van mijn leven. Verhuisde voor hem naar de andere kant van het land. En samen kregen we een prachtige zoon. Die omstandigheden maakten dat ik opnieuw ben na gaan denken over een goede balans in mijn leven. Op deze plek schreef ik al vaker: ik streef ernaar om mijzelf altijd optimaal in mijn kracht te zetten. En dan komt er ineens wat op je pad…

IK HEB ZIN IN MIJN VOLGENDE STAP

Ik ga aan de slag in een nieuwe functie bij een andere organisatie. Een functie waarin ik vooral bezig ben in het speelveld van preventie en optimalisering van de arbeidsomstandigheden. Met als doel duurzame inzetbaarheid te realiseren. Daar gaat mijn hart sneller van kloppen!

EN DAN KOMT HET AFSCHEID

Ik ga mijn werk overdragen. Met pijn in mijn hart, maar vol energie kijkend naar de nieuwe uitdaging die komen gaat. Ik kijk terug op mooie en leerzame jaren, waarin ik kansen heb gezien, kansen heb gekregen en kansen heb gepakt. Ik heb de ruimte gekregen om mij verder te ontwikkelen en de vrijheid om deze weg te bewandelen. Gesteund door geweldige collega’s! Ik heb meegekeken in de keuken van veel diverse bedrijven. Door de bezoeken aan ‘mijn’ klanten heb ik deel mogen nemen aan mooie en bijzondere gesprekken. Niet altijd makkelijke situaties, maar steeds streefde ik naar een zo persoonlijke mogelijke benadering. Steeds heb ik geprobeerd het individu niet uit het oog te verliezen. En begrip te hebben voor alle emoties die los komen tijdens dergelijke gespreken.

BEDANKT ALLEMAAL!

Bedankt voor de fijne gesprekken, de prettige samenwerking en het vertrouwen dat ik heb gekregen. Graag zeg ik: tot ziens! Ik hoop dat we elkaar nog weer spreken. Houd jezelf scherp, geniet van wat je doet, zet jezelf in je kracht en doe het niet omdat het moet!

Deze blog is geschreven in samenwerking met Assist Verzuim en gepubliceerd op 19 oktober 2017.

Wat moet je met een onderbuikgevoel?

/0 Reacties/in , /door

Je hebt een zieke werknemer. Volgens jouw gevoel is hij echter niet zo ziek als hij zegt. Ik kom ’t in de praktijk niet heel vaak tegen. Maar zo nu en dan komt deze lastige kwestie toch voor. Wat kan je doen met dat onderbuikgevoel?

NIET: RIGOUREUS KORTE METTEN MAKEN

Eerst maar eens de ‘don’ts’. Plompverloren en rigoureus korte metten mee maken in een gesprek is geen goed idee. Stel dat de klachten wel terecht zijn? Dan voelt je werknemer zich niet gehoord. Dat komt jullie relatie niet ten goede. En werkt een langer verzuim enkel in de hand. Wees voorzichtig als je in gesprek gaat.

OOK NIET: AFWACHTEN

Ook niet doen: afwachten en als werkgever met je onderbuik gevoel blijven zitten. Als een ziekmelding maar aanmoddert, loop je als werkgever en werknemer een risico dat je niet voldoet aan je re-integratieverplichting. En ook aanmodderen komt de band tussen werkgever en werknemer nooit ten goede. Ook hier wordt de vertrouwensband beschadigd en het is maar de vraag of jullie samen verder kunnen op het moment dat de er geen sprake meer is van ziekte.

WEL: VOOR BESPREKEN MET DE BEDRIJFSARTS

Wist je dat je als werkgever je onderbuikgevoel met de bedrijfsarts kan spreken? Je kunt dit bijvoorbeeld doen voordat een werknemer een consult heeft. De bedrijfsarts is bevoegd om de werknemer tijdens een consult professioneel te beoordelen en een uitspraak te doen over de mogelijkheden die een werknemer wel of niet heeft. De bedrijfsarts vaart nooit blind op jouw onderbuikgevoel: zijn uitspraken en adviezen moeten altijd goed onderbouwd zijn! Blijkt je gevoel te kloppen? Dan geeft de bedrijfsarts dit aan en kan je aan de hand van dit oordeel het gesprek met je werknemer aangaan. Eventueel ondersteund door bijvoorbeeld een arbeidsdeskundige. Klopt je gevoel niet? Dan zal dat ook blijken uit de terugkoppeling van de bedrijfsarts.

OOK WEL: DESKUNDIGENOORDEEL AANVRAGEN BIJ HET UWV

Heeft de bedrijfsarts aangegeven dat de werknemer echt ziek is? En blijft jouw onderbuikgevoel zeggen dat het allemaal wel meevalt? Dan kun je altijd een deskundigenoordeel aanvragen bij het UWV. Is het UWV het met de bedrijfsarts eens? Dan is het verstandig met dit oordeel mee te gaan. Geeft het UWV inderdaad aan dat het meevalt? Dan is het verstandig de werknemer op te roepen om te komen werken: wat kan hij nog wél doen?

HOE GAAT DAT IN DE PRAKTIJK?

Pas bezocht ik een werkgever en een werknemer die zich had ziekgemeld. De bedrijfsarts oordeelde dat de werknemer een beperking had. Maar uit het arbeidsdeskundig onderzoek bleek dat deze beperking niet voor kwam in het eigen werk. De werknemer kon het eigen werk dus gewoon doen. Het advies was dan ook weer aan de slag te gaan. De werkgever was opgelucht: zijn onderbuikgevoel werd bevestigd. De werknemer voelde zich echter niet gehoord. Hem heb ik gewezen op de mogelijkheid van een deskundigenoordeel. Maar ook de stafarts en de arbeidsdeskundige van het UWV gingen mee in het gegeven advies. De werknemer kon zijn eigen werk gewoon weer oppakken en daarmee was de ziekmelding afgerond.

OOK JE ONDERBUIK ZIT WEL EENS VERKEERD

Spreek gevoelens altijd uit en laat ze door een professional onderzoeken en onderbouwen. Dan weet je altijd dat je er alles aan gedaan hebt wat je kon. En is het advies dan niet wat je verwacht? Toets ze het bij het UWV. Komt de uitkomst weer niet overeen met je gevoel? Leg je er dan ook bij neer. Ook je onderbuik zit wel eens verkeerd!

Deze blog is geschreven in samenwerking met Assist Verzuim en gepubliceerd op 5 oktober 2017.

Gevangen in het perfecte plaatje

/0 Reacties/in , /door

Durf jij de regie te nemen over je eigen leven?

Steeds vaker kom ik ze tegen: werknemers die niet helemaal happy zijn met wat ze doen. Of zelfs totaal niet meer op hun plek zitten in hun werk. Zo ook Marlies. Na de middelbare school heeft zij een studie gedaan en is ze via via aan een baan gekomen. Nooit bedacht of dat nou echt was wat ze wilde: het liep gewoon zo. Eigenlijk zoals ook veel andere zaken in haar leven. Ze kreeg een relatie. Ze kochten een huis. Er kwam een baby. Huisje, boompje, beestje. Niks meer aan doen zou je zeggen. Laat nou net Marlies uitvallen…. Hoe kan dat? Zij heeft het toch goed voor elkaar?

EIGENLIJK IS MARLIES DOODONGELUKKIG

Voor de buitenwereld lijkt ’t het perfecte plaatje. Maar Marlies zit in een baan die eigenlijk niet uitdagend voor haar is: ze wil graag wat anders. Maar ja, dat is lastig. Want wat anders doen, betekent onzekerheid. Het huis dat zij heeft gekocht met haar partner, heeft zij gekocht tegen het maximale bedrag dat zij konden lenen. Het moest natuurlijk minimaal een twee-onder-éénkapper zijn en moest er een tuin bij zitten: ze wilden niet onder doen voor vrienden. En ach, Marlies werkte fulltime dus dat kon ook prima.

ZE WORDT ZENUWACHTIG ALS ZE AAN DE TOEKOMST DENKT

Marlies heeft net een kleine en wil graag minder werken. Liefst van 5 naar 3 dagen. Maar dat gaat financieel niet lukken. Ze werkt nu 4 dagen. Gelukkig passen haar ouders en schoonouders samen drie dagen op, want die kinderopvang is wel erg duur. Al hoopt ze dat ze dit volhouden, want haar moeder kwakkelt met haar gezondheid. Marlies was stiekem blij dat ze zwanger was. Vier maanden even niet naar haar werk. Haar verlof vloog voorbij. Nu ze weer werkt, is er niks veranderd: ze gaat nog regelmatig met een steen in haar maag naar haar werk.

MARLIES MELDDE ZICH VOOR DE DERDE KEER IN EEN JAAR ZIEK

Toen kwam ik met haar in gesprek. Aanvankelijk was er niet duidelijk wat er aan de hand was. We kozen daarom voor een VAR: deze online vragenlijst kun je inzetten bij klachten van psychosociale aard. Of als er twijfel is aan de aard van het verzuim, zoals het geval was bij Marlies. Naar aanleiding van de ingevulde vragenlijst en de uitkomsten had ik een coachingsgesprek met Marlies. Al snel werd duidelijk wat er aan de hand was.

MARLIES VOELDE ZICH GEVANGEN IN HET PERFECTE PLAATJE

Eigenlijk wist Marlies dat ze weg moest uit het werk dat haar diep ongelukkig maakte. Maar ja, hoe zouden haar partner, vriendinnen en familie reageren? En haar collega’s zijn best oké, dus daarvoor hoeft ze niet weg. En ze heeft nu een vast contract, hoe moet dat dan verder? En eigenlijk zou Marlies ook minder uren willen werken. Het is best pittig dat werk, het huishouden, een kleintje en alle sociale verplichtingen…

WAAROM BLIJVEN WE TOCH ZO DOORMODDEREN?

Terwijl we merken dat het eígenlijk niet meer gaat? Vaak is de schade op het moment dat het dan mis gaat alleen maar groter. Veel mensen lukt het niet om de regie te nemen en iets te veranderen in hun leven. Bang voor de mening van anderen, het financiële aspect en noem maar op. Waarom gaan we niet al eerder met elkaar in gesprek?

ER KAN VAAK MEER DAN JE DENKT!

Ons goede gesprek zorgde ervoor dat Marlies niet eens is uitgevallen. Haar werkgever wilde in haar investeren en kon haar intern op een plek zetten, die veel beter bij haar vaardigheden aansloot. Ze moest daar wel een opleiding voor volgen. Maar die gaf haar juist energie. Daarnaast begon Marlies een coachingstraject om voor meer balans tussen werk en privé te zorgen. Haar werkgever betaalde een deel en Marlies leverde wat vrije dagen in. Zo investeerden beide partijen in een werkbare situatie.

MARLIES HEEFT HET WEER NAAR HAAR ZIN

Marlies werkt nog steeds 4 dagen, maar wel in de nieuwe functie die goed bij haar past. Ze heeft een hulp in het huishouden genomen. En heeft haar man gevraagd om elke ochtend hun dochtertje weg te brengen. Marlies haalt haar weer op. Zo liggen niet alle zorgtaken bij Marlies. Ook proberen Marlies en haar man de sociale druk te verminderen: ze lopen niet langer op hun tenen om naar de buitenwereld toe aan het perfecte plaatje te voldoen. Zo kopen ze bijvoorbeeld hun kleding in leuke winkels waar ze geen dure merken verkopen.

OOK JIJ KUNT KEUZES MAKEN!

Hopelijk is deze blog voor jou aanleiding om zelf de regie op je leven te nemen. Besef dat je keuzes kunt maken. En voor u als werkgever, is dit hopelijk het moment om toch eens dat lastige gesprek met uw werknemer aan te gaan. En is dat nou te moeilijk en te spannend? Neem dan gerust contact met mij op. Ik help jullie graag met mijn tips en adviezen.

Deze blog is geschreven in samenwerking met Assist Verzuim en gepubliceerd op 1 oktober 2017.

Doktertje spelen doen we allemaal

/in , /door

‘Mijn werknemer heeft psychische klachten. Hij kan wel naar de sportschool, maar niet werken. Hoe ziek ís hij eigenlijk…?!’ ‘Ik slaap de laatste tijd wat slecht en voel me gespannen. Eens googelen… zie je wel: ik heb een ernstige burn-out!’ O, wat hebben we snel onze mening klaar. Over wie ziek is. En wie niet. En wat plakken we graag een label op onze klachten. Overbelaste werknemers krijgen veel te snel het label ‘burn-out’ opgeplakt. Vervolgens verwachten we dat ze niets anders doen dan de hele dag in bed liggen om bij te komen. Hou op met doktertje spelen!

LANGE WEKEN THUIS ZITTEN HELPT NIET

Iemand met een te snel geplakt label ‘burn-out’ lijkt vaak een vrijbrief te hebben gekregen voor lang ziekteverzuim. Jammer! We zijn er inmiddels wel achter dat lange weken thuiszitten voor rust vaak helemaal niet werkt. Sterker nog: het herstel duurt dan alleen maar langer. Dat is niet prettig voor de werkgever, de werknemer en ook niet voor zijn of haar gezin!

HERSTEL IS NIET IETS WAT JE OVERKOMT

Wat je vaak ziet is dat de kern van de uitval ligt in het verlies van controle over interactie met de omgeving. Mensen geven aan ‘dat het niet meer gaat’ en ‘dat ze het niet meer kunnen’. Werknemers die ik spreek, hebben vaak het gevoel dat ze de grip zijn verloren. Het lijkt alsof de situatie hen is overkomen. Het voelt als falen. Vervolgens afwachten of iemand herstelt door rust, is dan ook de slechtst optie die je kunt kiezen. Immers: dan lijkt het alsof herstel ook iets is wat je overkomt en wat niet te beïnvloeden is.

ER IS ACTIE NODIG VOOR VERANDERING

Ik hou van een actieve benadering om controle te krijgen op het herstel. Dit kan door vanaf het begin het herstelproces van meet af aan te schetsen als een actief proces waarin de werknemer ook verantwoordelijkheden heeft. Werken kan juist bijdragen aan het herstel: als je bijvoorbeeld oefent in het omgaan met lastige situaties in plaats van deze te vermijden. Positieve ervaringen opdoen is een belangrijke succesfactor.

HERSTELLEN BETEKENT: BEZIG ZIJN

De werknemer heeft zelf dus een belangrijke rol in zijn herstel. ‘Zomaar’ weer aan de slag gaan is geen goed idee. Misschien is het eigen werk even teveel? Dan zijn tijdelijke vervangende taken een goede optie. Wat kan iemand wél doen? Voorwaarden in het herstelproces zijn natuurlijk wel: goede begeleiding, aanmoediging en ondersteuning. Daarbij is het cruciaal dat werkgever en werknemer in gesprek blijven. Daarnaast volgt de werknemer voor de klachten meestal nog medische of psychologische behandeling.

LAAT EEN DESKUNDIGE MEEDENKEN

Een deskundige kan werkgever en werknemer aanspreken op de gedeelde verantwoordelijkheid voor het herstel van het functioneren. Als werkgever je handen van een verzuimende werknemer trekken, werkt niet. Als werknemer zielig in een hoekje gaan zitten, werkt ook niet. Samen kun je bekijken: wat is er fout gegaan? Wat kan je als werkgever doen om dit in de toekomst te voorkomen voor ander personeel? Bespreek samen eens de inhoud van het werk, de regelmogelijkheden en de onderlinge relaties. Zo herken je risico’s en signalen om de situatie een volgende keer te voorkomen.

BEWEZEN TIPS VOOR SNEL HERSTEL

Vanuit de ervaring uit mijn werk als arbeidsdeskundige raad ik aan:

  • Zorg voor een actieve benadering, wacht niet af op ‘spontaan’ herstel.
  • Focus op de hoofdzaken, verzand niet in bijzaken.
  • Kies voor professionele begeleiding, rommel niet zelf door.
  • Kom snel in actie, stel niet uit.

POSITIEVE ERVARINGEN WERKEN ‘T BEST

Natuurlijk moet er altijd begrip zijn voor de klachten van werknemer. Maar uiteindelijk zijn positieve ervaringen goed voor een voorspoedig herstel. En dat is uiteindelijk toch wat je beiden wilt! En als dat bezoekje aan de sportschool nou bijdraagt aan het herstel van de overspannen werknemer? Laat hem of haar dan juíst gaan.

Deze blog is geschreven in samenwerking met Assist Verzuim en gepubliceerd op 22 september 2017.

Als je ziek bent, hoef je niet naar de bedrijfsarts

/in , /door

“Goedemorgen met Arbodienst Werkplezier. Ik begrijp dat u ziek bent? Been gebroken, toch? Oké, dan kunt u deze week nog bij de bedrijfsarts terecht.” “Ja maar… het is mijn been maar! Ik kan prima vanuit huis werken. Over 6 weken mag het gips er af en ben ik er weer.” “Sorry mevrouwtje, zo werkt het niet. U moet naar de bedrijfsarts. Overmorgen om 10.00 uur staat de afspraak. We hebben daarna nog wel contact, daag!”

VEEL TE SCHEUTIG MET DE BEDRIJFSARTS

Te vaak merk ik dat de traditionele arbodiensten snel en automatisch de bedrijfsarts inzetten. En vervolgens het consult elke zes weken herhalen. Verklaarbaar, als je kijkt naar de Wet Verbetering Poortwachter, waarin staat wat werkgever en werknemer van elkaar mogen verwachten bij ziekte.

Maar laten we het alsjeblieft wel praktisch houden!

SOMS HOEFT ZIEKMELDEN NIET EENS!

Een werknemer met een gebroken been, die na 6 weken weer uit het gips is, hoeft toch niet naar een bedrijfsarts? Volgens mij zijn werkgever en werknemer, gesteund door de arbodienst, prima in staat afspraken te maken over de periode tot aan het herstel. Werkt iemand op kantoor? Dan biedt wellicht een taxi uitkomst en kan diegene gewoon komen werken. Sterker nog: dan hoeft diegene niet eens arbeidsongeschikt gemeld te worden. Je timmerman de steiger opsturen is wellicht niet zo handig. Maar misschien kan hij wel ondersteunen op de planning? Tijdelijke andere taken zijn een prima oplossing. Na 6 weken gips kan je werknemer zijn eigen werk weer oppakken.

OP HET JUISTE MOMENT INSCHAKELEN

Maar wat als het gips eraf gaat en het blijkt toch niet zo goed te gaan? En er een operatie volgt? En de werknemer moet herstellen? Dán schakelen we de bedrijfsarts in. Want die kan als geen ander beoordelen of de werknemer weer belastbaar is. En waarvoor. De bedrijfsarts geeft adviezen aan werkgever en werknemer voor de re-integratie. Helemaal zoals dat verwacht wordt vanuit de wet,- en regelgeving!

NIET ELKE 6 WEKEN EEN HERHAALBEZOEK

Een ander voorbeeld. Uw werknemer valt uit met borstkanker. Onderzoeken volgen, net als chemo en bestraling. Een enorm heftige en zware periode. Gaan we uw werknemer elke 6 weken uitnodigen bij de bedrijfsarts? De bezoekjes aan de behandelaar zijn toch al wel belastend genoeg? Liever laten we de bedrijfsarts de medische informatie beoordelen, zodra die beschikbaar is. De bedrijfsarts is dan prima in staat om samen met de werknemer te kijken wat wel of niet mogelijk is. Heeft de werknemer energie om zich op het werk te richten? Of juist niet? Wat is een goed moment om de werknemer weer te zien? Misschien niet elke 6 weken, maar pas weer over 3 maanden.

MAAR OOK NIET AFSERVEREN!

Een bedrijfsarts die zegt: “Oei, borstkanker. Anderhalf jaar met rust laten. Voorlopig geen contact.” heeft het natuurlijk ook niet begrepen. Blijf in overleg! Er zijn immers ook veel mensen met gezondheidsklachten die juist wel graag wat willen doen. Thuis zitten zij in hun eigen ziektewereld. Hoe fijn is het dan om hier af en toe uit te stappen, als dat kan. Even naar kantoor. Wat klussen doen die niet af moeten: het klantenbestand opschonen bijvoorbeeld. Op eigen tempo en zonder druk. Als uw werknemer zich goed voelt en graag wil, ga dan gerust in overleg met de bedrijfsarts. En maak samen met uw werknemer reële afspraken. Als het gaat om kanker en werkhervatting, werk ik graag samen met Stap.nu. Ik vertel u hier graag meer over.

‘Daar heb ik toch récht op?’

/in , /door

Weer ziek. Nog steeds ziek. Doorbetalen of niet?

Een zieke of arbeidsongeschikte werknemer die zijn eigen werk niet meer kan doen, krijgt zijn loon doorbetaald. Dat is een werkgever verplicht voor 104 weken. Het komt regelmatig voor dat de werknemer na die tijd nog steeds zijn eigen werk niet kan doen. Maar wel ander werk. Stel nou dat de werknemer weer ziek wordt, terwijl hij dat ándere werk doet. Heeft de werknemer er dan opnieuw recht op dat hij zijn loon krijgt doorbetaald?

Dat ligt eraan. Als werkgever moet je inderdaad loon doorbetalen, als het andere werk formeel het eigen werk van de werknemer is geworden. Er moet dan in een nieuw gesloten arbeidsovereenkomst vastgelegd liggen dat het passende werk (het andere werk) de nieuw bedongen arbeid (het eigen werk) is geworden.

Ik merk echter in de praktijk dat er meestal geen nieuwe arbeidsovereenkomst wordt gesloten. Kan je in dat geval zomaar aannemen dat de passende werkzaamheden stilzwijgend de nieuw bedongen arbeid is geworden?

Dat hangt ervan af. In elk geval moet er bij de werknemer het vertrouwen bestaan dat de passende arbeid de nieuw bedongen arbeid is geworden. De volgende feiten en omstandigheden spelen een rol bij het onderbouwen van dat vertrouwen:

  1. De aard en omvang van de passende werkzaamheden blijven gelijk (beter is: staan vast)
    Voor een stilzwijgende wijziging van de bedongen arbeid moeten de aard en de omvang van de passende werkzaamheden vaststaan. Dat is zo bepaald in een uitspraak van het Hof Amsterdam. In deze zaak deed een werknemer 10 jaar lang passende werkzaamheden. Het werk van deze werknemer werd in deze 10 jaar echter steeds aangepast om hem aan het werk te houden. Het Hof oordeelde daarom dat de re-integratie feitelijk nooit was beëindigd. En dat er om die reden geen sprake kon zijn van nieuw bedongen arbeid. De Hoge Raad bevestigde deze uitspraak van het Hof op 30 september 2011. Als een werknemer een totaal andere functie is gaan vervullen, dan is er eerder sprake van nieuw bedongen arbeid dan wanneer de bedongen arbeid alleen op onderdelen anders is.
  2. De werknemer krijgt volledig loon betaald
    Een andere aanwijzing voor nieuw bedongen arbeid is wanneer de werknemer de passende arbeid doet voor volledige loonwaarde. Het tegen volledige loonwaarde verrichten van werkzaamheden duidt immers op een geslaagde re-integratie.
  3. De werknemer kan nooit meer zijn oude werk doen
    Ook het nooit meer kunnen verrichten van de bedongen arbeid is een aanwijzing dat de passende arbeid de nieuw bedongen arbeid is geworden. Dit is zeker het geval als het passende werk in de loop der tijd niet verandert.
  4. De werknemer doet het passend werk voor een langere periode
    De periode waarin de werknemer het passende werk doet, moet niet te kort zijn. Anders kunnen we nog niet aannemen dat het nieuw bedongen arbeid is. Maar hoe lang deze periode dan moet zijn, hangt weer van de omstandigheden af.In de uitspraak van het Hof Amsterdam, die ik hiervoor aanhaalde, werd immers aangenomen dat zelfs na het verrichten van 10 jaar passend werk er geen sprake was van nieuw bedongen arbeid: de aard en omvang van het werk wisselden steeds. Maar in een andere zaak nam het Hof Amsterdam op 21 juli 2009 aan dat bij het verrichten van passend werk voor de duur van slechts 3 maanden wél sprake was van nieuw bedongen arbeid: de werknemer had voor de passende arbeid een omscholingstraject gevolgd.
  5. Werkgever en/of werknemer spreken zich expliciet uit
    Mededelingen en gedragingen van werkgever en/of werknemer kunnen ook een aanwijzing zijn dat het de bedoeling was de bedongen arbeid wel of niet te wijzigen.Een werkgever kan overigens verplicht zijn om zich uit te laten over de vraag of sprake is van passende dan wel nieuw bedongen arbeid. Het Hof Arnhem bepaalde op 1 juni 2010 dat goed werkgeverschap dit met zich meebrengt. Als een werkgever dit niet doet, mag een werknemer eerder aannemen dat de passende arbeid de nieuw bedongen arbeid is geworden.Soms moet een werkgever meewerken aan een verzoek van een werknemer om de bedongen arbeid te wijzigen. Zo heeft voormalig minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid Donner op 2 februari 2010 in een brief aan de Stichting van de Arbeid laten weten dat de redelijkheid en billijkheid met zich mee kan brengen dat een werkgever op verzoek van de werknemer moet meewerken aan wijziging van de bedongen arbeid.

‘PASSENDE ARBEID’ KAN GUNSTIG ZIJN VOOR DE WERKGEVER

Is er sprake van passende arbeid? Dan gaat er geen nieuwe periode van 104 weken loondoorbetalingsverplichting lopen wanneer de werknemer weer ziek wordt.

Als werkgever moet je die passende arbeid dan wel expliciet benoemen. Ook moet je re-integratie-inspanningen blijven verrichten. Ik raad dan wel aan een professional aan je te verbinden, die zorgt dat alle goed gedocumenteerd wordt in het plan van aanpak en de overige documenten.

Naarmate de tijd verstrijkt neemt de kans echter af dat je kunt spreken van passende arbeid.

Deze blog is geschreven in samenwerking met Assist Verzuim en gepubliceerd op 2 maart 2017.